Główne rodzaje polityki finansowej

Polityka finansowa jest skomplikowananiektóre środki, formy i metody wpływania na wyniki działań produkcyjnych i sposoby dystrybucji finansowania. Istnieją różne rodzaje polityki finansowej, ale wszystkie odpowiadają głównym zasadom:

• zależność wszystkich gałęzi zarządzania;
• zaspokajanie potrzeb wszystkich grup społecznych;
• Cele strategiczne odgrywają decydującą rolę, a taktyka musi służyć ich osiągnięciom;
• zgodność z normami obowiązującego ustawodawstwa kraju.

Na poziomie makroekonomicznym polityka finansowaJest instrumentem, dzięki któremu stopa wzrostu gospodarczego stabilizuje się, rozwijają się stosunki międzynarodowe. Wszakże dzięki racjonalnej alokacji środków firma ma rezerwę, może być wykorzystana do poprawy obecnej sytuacji organizacji, w szczególności do rozwijania relacji z zagranicznymi partnerami.

Wyróżniają się następujące rodzaje polityki finansowej:

1. Klasyczny.
2. Neoklasyczny.
3. Regulacyjny.
4. Dyrektywa planistyczna.

Polityka klasyczna opiera się na wyrokachtakich postaci politycznych jak Adam Smith i David Ricardo. Zakłada całkowite usunięcie państwa ze stosunków rynkowych, to znaczy, że rząd nie ingeruje w sprawy przedsiębiorców, tym samym osiągając wolność na rynku. Oczywiście w związku z tym uprawnienia państwa były znacznie ograniczone, a część wydatków zmniejszona. A dochód został uzupełniony przez system opodatkowania i regularne wpływy do budżetu.

Opracowano różne rodzaje polityki finansowejwybitni ekonomiści. Jednym z nich jest polityka regulacyjna Keynesa. Twierdził, że państwo jest zobowiązane do uczestniczenia w relacjach rynkowych i regulowania ich za pomocą określonych instrumentów finansowych. Następnie tego rodzaju polityka finansowa zaczęła wpływać na społeczne aspekty regulacji państwa. W związku z tym zmieniły się zasady opodatkowania. Na przykład stawka progresywna została wprowadzona przy obliczaniu podatku dochodowego. Ogromną rolę odegrał obszar udzielania pożyczek i udzielania pożyczek państwu, dzięki któremu osiągnięto równowagę płatniczą. Oznacza to, że powstały deficyt budżetowy został pokryty pożyczkami. Warto zwrócić uwagę na kolejny ważny fakt związany z polityką regulacyjną w zakresie zarządzania finansami: pojedynczy organ kontrolny został podzielony na kilka niezależnych jednostek.

Neoklasyczna koncepcja pozwalainterwencja rządu, a nawet uznaje je za konieczne, ale wyznacza granice. Założono, że gospodarka i sfera społeczna powinny rozwijać się niezależnie. W praktyce okazało się inaczej, regulacja tych sfer jedynie się zwiększyła, ponieważ rząd zaczął korzystać z innych instrumentów finansowych, oprócz tych już istniejących, w tym ustalania kursu walutowego i dostosowywania cen papierów wartościowych i podstawowych produktów. Odbywa się to w celu złagodzenia obciążeń podatkowych, w szczególności w przypadku biednych obywateli.

W krajach o gospodarce administracyjno-decyzyjnejzastosowano politykę typu planowanych dyrektyw. Przyjął pełną regulację i kontrolę przez rząd we wszystkich sferach życia społecznego. Wszelkie środki produkcji były własnością państwa. W związku z tym rząd chciał skoncentrować wszystkie zasoby finansowe, którymi dysponuje. A wydatek funduszy został przeprowadzony zgodnie ze ścisłymi szacunkami, które zostały opracowane na podstawie ogólnego planu strategicznego. Zarządzanie finansami należało w całości do Ministerstwa Finansów, które określało potrzeby ludności i przeznaczało środki na potrzeby społeczne. Monopol rozszerzono na wszystkie aspekty stosunków rynkowych, w tym system ustalania cen i pożyczek.

Można wyodrębnić takie rodzaje polityki finansowej,jako budżetowe, celne, podatkowe, inwestycyjne, kredytowe, monetarne, cenowe i inne. Każdy gatunek podlega pewnym zmianom w zależności od wyboru określonego rodzaju. W związku z powyższym można stwierdzić, że istnieją różne rodzaje polityki finansowej, a każda z nich określa pewne uprawnienia państwa. Ale ich głównym celem jest ustabilizowanie sytuacji gospodarczej w kraju i poprawa dobrobytu obywateli.