Goncharov Alexander: portrety, krajobrazy wciąż żyją

Dusza artysty jest tajemnicza. Jeden artysta Gonczarow Aleksander napisał swoją biografię, hobby, umieścił galerię, ale uczynił wszystko niedostępnym, aby można było pokazać jego prace w artykule.

Kolejny malarz

Inny artysta postanowił nie zgłaszać niczego o sobie. Ten Goncharov Alexander Anatolyevich uważa, że ​​wystarczy, aby widz dowiedział się, że urodził się 29 września 1975 r. I mieszka w Portugalii. Madera. Funchal. Postanowił, że każdy powie mu o swojej pracy. Być może on ma rację.

Alexander Goncharov, którego biografia jest ukrytanam, tylko stoi przy sztalugach i z entuzjazmem rysuje portret. Jeden pędzel to dla niego za mało. Drugi jest w ustach, trzeci trzyma się razem z paletą. Tak wygląda Aleksander Gonczarow. Zdjęcie pokazuje bezpośredni bezpośredni kontakt z nami. Ale w rzeczywistości, jak on patrzy na świat? Spójrzmy na jego pracę.

Flamenco

Wirowy płomień pasji i ognia. Eksplozja nieokiełznanych sił. Kobieta chce je ukryć, zasłaniając twarz. Ale ciało śpiewa i wymaga szalonego tańca, który odsłania najskrytsze: miłość i zazdrość, pasja i udręka, podniecenie i pociąg.

Komunikacja ze światem jest potwierdzana przez sekretne pragnienia. Nieznana siła łamie ją z radości. Ona jest ekscytującym i ekscytującym tańcem. Chcę, żeby jej ręce otworzyły jej twarz i przeszyły jej oczy sztyletem. Zna jej wygórowaną moc. Wie dla kogo tańczy. Nie, nie dla wszystkich. Tylko dla jednego. Niech on, jeśli jest odważny, wyjdzie i stanie z nią ramię w ramię, i zobaczy, kto poprowadzi każdego z nim. Taniec - wezwanie, taniec - rozpacz, taniec - zbawienie z samotności. Jest wielu czcicieli ognia, ona potrzebuje teraz. A jutro? Po co myśleć o jutrze? Żyjemy dzisiaj, tu i teraz. Jutro przyjdzie i wyrzuci ją jak zmiętą kartkę papieru. Jutro będzie inny. Skręci ją i zacznie ją czarować, a pod wpływem gitar zdecyduje się na czarną różę - emblemat smutku. Ona nie da nikomu miłości. Taki fatalny wampir został napisany przez Aleksandra Gonczarowa.

"Breaking Dawn"

Ach, jest rano! Ach, ta Młodzież w obliczu wieczności i wszechświata! Zielone oczy są szeroko otwarte. Patrzą na świat z entuzjazmem i nadzieją.

On - jak w dłoni. Ma wystarczającą ilość ziaren, by znaleźć swoją nieśmiertelność, a w kropelce rosy na kwiatku widać wszystkie kolory wszechświata. Młodzież przyznaje się do wszystkiego, ona wiele ufa. Zaufanie i czystość to główne cechy tego portretu, który ucieleśnia delikatną młodość. Nigdy nie stawiała czoła brudowi i prozie życia. Piękny marzyciel, niech twoja droga będzie długa, ale nigdy się nie brudz, pozostań na zawsze tak niewinny. Zawsze szukaj piękna we wszystkim, co widzisz, wtedy świat się zmieni. Wtedy całe koło zodiakalne będzie twoją ochroną, twoim najlepszym talizmanem.

Trochę o pracach artysty

Alexander Goncharov - artysta, który nie piszetylko uogólnione portrety. Ma krajobrazy wypełnione słońcem i morzem. Złote światło spoczywa na starych fortach, stojących w niedostępnych górach. Zawisają nad niebieskim, łagodnym morzem i nie można zrozumieć, co jest jaśniejsze - nieba czy wody.

Dwa kolory - złoty i niebieski - są szalonestare forty. Artysta uwielbia muzykę. Ma portret namiętnego skrzypka, portret Beethovena. Powiesz, że to nie pochodzi z natury. Tak, oczywiście, że nie, ale kiedy muzyka zabrzmi w duszy, rodzi się obraz, a Beethoven od dawna stał się legendą. Tak działa Goncharov Alexander.

Kolejny portret

Tym razem dziecko. Dla niego siedem monosylabowych komentarzy. Entuzjastycznie, oczywiście. Autor będzie zaskoczony, jeśli nie dołączysz do nich. Jak słodkie i proste jest dziecko! Jak naiwne są niebieskie oczy! Wianek z białych stokrotek, błękitnych chabrów, dużych pomarańczowych cyni i nieznanych różowych kwiatów, tak wspaniale oprawionych przez ekstatyczną twarz jasnowłosej dziewczyny. Aby nie poślizgnąć się na jej chwalebnej twarzy, maluch podtrzymuje go obiema rękami.

Niebieskie niebo, jasnozielona trawa trawasprawiają, że jej świat jest fantastycznie piękny. Co przyciągnęło jej uwagę? Może lot motyla, który krąży na polance? Czy też gra ważek, które usiądą, a potem znów przylgną, lśniąc w słońcu przezroczystymi skrzydłami? A może śpiewała piosenkę ptakowi? Jak dobrze, że mała dziewczynka nie przechodzi przez piękny mały świat, który ją otacza. Ona dorosnie, a ona otworzy w całości ogromny, złożony i wieloaspektowy świat dorosłych. Byłoby pożądane, aby w jej sercu na zawsze żyła rozkosz i zdolność widzenia piękna w dużych i małych.

</ p>