Orbita geostacjonarna jest walką o pas Clarka

Niewiele aspektów ery aktywnego rozwojukosmos miał tak silny wpływ na codzienne życie ludzkości, jak koncepcja orbity geostacjonarnej, ściśle związanej z wynalazkiem satelity telekomunikacyjnego. Te dwa czynniki okazały się prawdziwym przełomem technologicznym i naukowym, który dał ogromny impuls rozwojowi nie tylko technologii telekomunikacyjnych, ale także całej nauki jako całości, co umożliwiło doprowadzenie życia ludzi na jakościowo nowy poziom.

To pozwoliło nam pokryć całą planetę grubą wstęgąstabilny sygnał radiowy i łączą nawet najbardziej odległe punkty planety w sposób, który jeszcze niedawno był przedmiotem marzeń naukowców i tematem dla pisarzy science fiction. Dzisiaj możesz swobodnie rozmawiać przez telefon z polarnymi odkrywcami Antarktydy lub przez Internet natychmiast połączyć się z dowolnym komputerem na powierzchni globu. A wszystko to dzięki satelitom geostacjonarnym i satelitom komunikacyjnym.

Orbita geostacjonarna to okrągła orbita,który znajduje się dokładnie nad równikiem planety. Orbita geostacjonarna jest unikalna pod tym względem, że satelity na niej mają kątową prędkość obrotu wokół Ziemi równą prędkości obrotu samej planety wokół własnej osi, co pozwala im stale "unosić się" nad tym samym punktem powierzchni. Zapewnia to stabilność i wyjątkową jakość sygnałów radiowych.

Orbita geostacjonarna, jako gatunekorbita geosynchroniczna i posiadająca unikalne cechy, jest szeroko wykorzystywana do rozmieszczenia telekomunikacji, telewizji, meteorologii, badań i innych satelitów. Wysokość orbity geostacjonarnej wynosi 35 785 kilometrów ponad poziomem oceanu na świecie. Właśnie ta dokładnie obliczona wysokość zapewnia synchronizację obrotu z planetą. Sztuczne satelity znajdujące się na GSO obracają się w tym samym kierunku co globus. Jest to jedyna możliwa kombinacja parametrów, w której osiąga się efekt synchronizacji pomiędzy ruchem satelity a planetą.

Orbita geostacjonarna ma również alternatywęnazwa - Pas Clarka, nazwany na cześć osoby, która posiada lwią część zasług w rozwoju idei i rozwoju koncepcji geostacjonarnych i geosynchronicznych orbit. W 1945 r., W swojej publikacji w czasopiśmie "Wireless World", określił charakterystykę orbitalną tego wąskiego odcinka przestrzeni przyziemnej i zaproponował omówienie parametrów technicznych wymaganych dla systemu łączności ziemia-satelita.

Wraz z szybkim rozwojem telekomunikacji ikosmicznych, orbita geostacjonarna stała się unikalnym pasmem kosmicznym z niezastąpionym i zasadniczo ograniczonym zasobem. Nadzwyczajne zatłoczenie tej strony przez różne satelity stało się poważnym problemem. Według prognoz ekspertów, w XXI wieku spodziewana jest najsilniejsza konkurencyjna ekonomiczna i polityczna konfrontacja miejsca na orbicie geostacjonarnej. Międzynarodowe porozumienia polityczne nie rozwiązują tego problemu. Powstanie impas. W ciągu następnych dwóch dekad, zgodnie z kompetentnymi prognozami, orbita geostacjonarna wyczerpie swój zasób jako najkorzystniejsze miejsce dla systemów satelitarnych.

Jednym z najbardziej prawdopodobnych rozwiązań może byćbudowa na orbicie ciężkich stacji wielozadaniowych. Dzięki nowoczesnej technologii jedna taka stacja może z powodzeniem zastąpić dziesiątki satelitów. Platformy te będą bardziej opłacalne niż satelity i będą służyć konwergencji informacyjnej krajów.