Gwiaździste niebo jest przedmiotem westchnień kochanków iobiekt obserwacji naukowców. Pierwsi są zachwyceni tajemniczym półmrokiem, przebici koralami świetlistych ciał, ci drudzy zanurzeni są w skomplikowanych obliczeniach, które przechowywane są później w pudełku wiedzy naukowej. Spadająca gwiazda powoduje jeszcze większą radość i obiecuje spełnienie cenionych pragnień. Konieczne jest jednak zrozumienie terminologii, aby nie zostać uznanym za romantycznego ignoranta.
W przestrzeni kosmicznej jest ogromnyróżne ciała: od pyłu po gwiazdy. Breakaway kawałki komety lub asteroidy, którego wymiary są często nie więcej niż mały kamyk - to meteoryty. Poruszają się w przestrzeni bez przeszkód ze względu na brak siły tarcia, dopóki nie zderzą się z konkretnym obiektem. W tym przypadku - z planety Ziemia. I dopiero wtedy zaczynają się nazywać "meteorami" i "meteorytami". Te dwie koncepcje należy rozróżnić.
W ciągu dnia atakuje się atmosferę Ziemitysiące meteorów. Ich średnia prędkość waha się między 35-70 km na sekundę. Przy tak dużej prędkości meteory kolidują z oporem powietrza, a jego temperatura gwałtownie wzrasta. Ciało dosłownie się gotuje, zamieniając się w rozpalony do czerwoności gaz, który rozprasza się w powietrzu. Ziemianki w tym czasie szczęśliwie się uśmiechają i śpieszą, by spełnić życzenie. Cóż, jeśli spadająca gwiazda, czyli meteor, jest niewielkich rozmiarów i całkowicie spalona w atmosferze. Niebiańskie kamienie są bardzo duże i sięgają powierzchni Ziemi. Takie ciało nazywa się już meteorytem.
Oczywiście, spadająca gwiazda jest piękna. Jednak w tym przypadku piękno może być naprawdę straszną i niszczącą siłą.
</ p>