Allophone to ... Allophone: koncepcja, typy, przykłady

Lingwistyka (językoznawstwo, lingwistyka) studiujeludzki język. Niektóre części tej nauki tworzą teorię języka. Inni opisują język w powiązaniu z innymi czynnikami: społeczeństwem, ewolucją, rozwojem myślenia. Jeszcze inni kładą nacisk na praktykę.

Ten artykuł zajmie się stroną dźwiękowąjęzyk. Dowiesz się o nauce fonologii, o koncepcji fonemu, o dźwięku i alophone. Pomoże to przyszłym językoznawcom i zwyczajnie zainteresowanym ludziom zrozumieć teorię struktury dźwiękowej języka i nie pomylić jej w kategoriach.

Fonologia - nauka o fonemach

W lingwistyce istnieją dwie sekcje, w których analizuje się dźwięki: fonetykę i fonologię. Słowo "tło" w języku greckim oznacza "dźwięk".

Fonetyka jest nauką opisową. Opisuje nie tylko stronę dźwiękową języka (dźwięki, intonacje, akcenty itp.), Ale także pracę aparatu mowy. Tutaj, a także fizyka, fizjologia i psychologia.

Ale fonologia jest węższą nauką teoretyczną. Omawia funkcje dźwięków w języku.

Niektórzy lingwiści uważają fonologię za poddział fonetyki. Inni twierdzą, że fonologia jest nadal niezależną nauką.

Tak więc fonetyka bada dźwięk. Allofony i fonemy interesują się fonologią.

Pojęcie fonemu

Problem dźwięków zaczął interesować lingwistówXIX wiek. Naukowcy odkryli, że jest wiele w języku tych jednostek i są one różnorodne. Dźwięk różnych ludzi nie jest taki sam. I nawet ta sama osoba odtwarza dźwięk zawsze na różne sposoby. Trzeba było zorganizować tę różnorodność w jednym kompletnym systemie. W przeciwnym razie w języku byłby chaos fonetyczny. W tym celu lingwiści wprowadzili koncepcję, która tworzy struktury dźwięków. Wyróżnili najmniejszą znaczącą jednostkę języka - fonemu.

Jedna taka jednostka łączy dźwięki, które w różnych warunkach są wymawiane w różny sposób, ale spełniają jedną funkcję. Na przykład tworzą jeden morfem: korzeń, przyrostek i tak dalej.

O wszystkim w porządku:

Dlaczego fonem jest najmniejszą jednostką?

• Nie można go podzielić na mniejsze części. Zmiany wewnątrz fonemu prowadzą tylko do przejścia na inny. Na przykład, jeśli bezdźwięczność fonemu D zostanie zastąpiona głuchotą, wtedy fonem T zostanie uzyskany.

Dlaczego fonem jest znaczącą jednostką?

• Fonemy mają specjalne znaczenie(znacząca) funkcja. Pomaga odróżnić słowa od morfemów. Na przykład słowa "zbiornik" i "bok" różnią się jednym fonemem w korzeniu i niosą inne znaczenie.

Jaka jest różnica między fonemem a dźwiękiem?

Pamiętaj o głównej różnicy:

• Dźwięk - to jest zjawisko materialne. To właśnie słyszymy i mówimy.
• Fonemy jest abstrakcją. Jest to warunkowe i istnieje tylko w dźwiękach mowy.

Dlaczego dźwięki są tak różnorodne? Istnieje kilka powodów:

• Różnice głośników. Zgadzam się, mężczyzna i kobieta, dorosły i dziecko, ludzie z niskim i wysokim głosem będą wydawać to samo brzmienie inaczej.
• Stan głośnika. Nawet stan, fizyczny czy mentalny, wpływa na naszą wymowę jednostek mowy.
• Miejsce w słowie. Wymowa zależy od "sąsiadów" i od pozycji w słowie (przed stresem lub po, na końcu słowa lub na początku itd.).

Fonema łączy tę różnorodność w uogólnionych jednostkach. Dlatego istnieje wiele dźwięków i tylko 42 fonemów (po rosyjsku).

Allophon - co to jest?

Przeczytaj na głos łańcuch "ziemno - ziemskiego - zemli". Czy zauważyłeś, że samogłoska E w słowach pojedynczego roota brzmi inaczej? Niemniej jednak ten sam fonem jest wszędzie: E.

Okazuje się, że każda taka abstrakcyjna jednostka może mieć różne wersje dźwięku. Te warianty fonemu nazywane są alofonami.

Allophon różni się od fonemu tym, że podobnie jak dźwięk jest materialny. Allophone jest konkretnym ucieleśnieniem abstrakcyjnej jednostki w mowie.

Główny wariant

Powstaje pytanie, jak rozpoznać fonem, jeśli takma kilka opcji. Naukowcy rozróżniają wszystkie możliwe odmiany fonemów - głównego allophone. Jego cechy w nim przejawiają się w najwyższym stopniu.

Główny allophone jest taką opcją, która niewiele zależy od miejsca w słowie. Takie alofony rozważają:

• Samogłoski z odosobnioną wypowiedzią. Pokazano je pod wpływem stresu.
• Miękkie spółgłoski przed samogłoską [AND] i twarde - przed samogłoską [A].

Główne alofony pokazują się w mocnych pozycjach. Samogłoski są silne pod wpływem stresu.

Słaba pozycja to pozycja, w której znaki fonemu są "rozmyte". W języku rosyjskim i niemieckim spółgłoski są słabe na końcu słowa. Na przykład dźwięczne są ogłuszone w tej pozycji.

Ale w języku angielskim i francuskim, wręcz przeciwnie, pozycja na końcu słowa jest silna. Dlatego nie można ogłuszyć spółgłosek dźwięcznych: to poważny błąd.

Kombinatorialne i pozycyjne alofony

Alofony dzielą się na kombinatoryczne i pozycyjne.

Kombinatorialne alofony są wariantami fonemów, które są realizowane pod wpływem otaczających dźwięków. Przykłady alofonów:

• spółgłoski, w których [O] i [Y] są zabijane (wargi są rozciągnięte "w rurze"): tam, tom-tuk;
• samogłoski [a], [o], [y], będące po miękkich spółgłoskach: sit, trater, tube;
• afrykuje [ds] i [d "x"], które pojawiają się w miejsce [h], [q] przed dzwonieniem za głośnymi spółgłoskami: nie przejmujcie się przyczółkiem.

Pozycyjne alofony są wariantami fonemów, które są realizowane w zależności od pozycji fonetycznej w słowie.

Pozycja fonetyczna odzwierciedla:

• ile fonemu jest blisko początku słowa;
• ile fonemu jest blisko końca słowa;
• jak bardzo fonemy są bliskie stresowi.

W transkrypcji można zobaczyć znaki []] i [\]. Są to alofony samogłosek [a] i [o].

Interesujące wiedzieć

• Allophone jest asystentem w poszukiwaniu pożyczonychsłowa. W języku rosyjskim, w większości przypadków, dwie samogłoski allophone znajdują się tylko między morfemami (aby wywołać, poohat). A jeśli samogłoski są obok siebie, to słowa są pożyczane (aul, Liana).
• Bezczelne alofony samogłosek są słabsze niż perkusja: zależą bardziej od "sąsiadów".
• Ponieważ spółgłoski mogą zmieniać samogłoski i na odwrót. Dźwięki skierowane na samogłoskę allophone'a wpływają na niego bardziej niż inne. Spółgłoskę można zastąpić na przykład przez samogłoskę.