Pierwsze cechy projektu zostały omówione w lipcu 1945 rrok na konferencji w Paryżu. Początkowo plan Marshalla przewidywał udział państw Europy Wschodniej. Wszakże główne zniszczenie wojny spadło właśnie na wschodnią część Europy. W porównaniu z Warszawą, Pragą i Krakowem, Bruksela i Paryż wydawały się po prostu nietknięte przez miejsca cichej wojny. Jednak wschodnia krawędź Europy była już zależna od rządu radzieckiego. Przywódcy ZSRR obawiali się, że taka pomoc wzmocni wpływ Stanów Zjednoczonych na te kraje i osłabi popularność partii socjalistycznych w nich. Właściwie z tych powodów wszystkie państwa obozu socjalistycznego zajęły dumne stanowisko i odmówiły pomocy. Warto zauważyć, że plan marszałkowski nie mógł zostać rozszerzony na samą Unię, ponieważ Komitet Centralny KPBU (B) zaprzeczył deficytowi budżetowemu i istnieniu jakichkolwiek poważnych problemów. Pomoc potencjalnemu przeciwnikowi została odrzucona, dokonując wyboru na korzyść szoku. Interesujące jest to, że ożywienie ZSRR w swoim własnym tempie nie ustąpiło europejskiemu, niech wydobędzie się kosztem ciężkiej pracy.
Plan Marshalla ostatecznie rozprzestrzenił się naosiemnaście krajów Wielkiej Brytanii, Wysp Skandynawskich, Europy Zachodniej, Południowej i Środkowej. Ten program gospodarczy stał się jednym z najbardziej udanych (w swoim rodzaju) w całej ludzkiej historii. W bardzo krótkim czasie plan Marshalla pozwolił na przywrócenie zniszczonych gospodarek państw europejskich, czyniąc te kraje prosperującymi i wpływowymi graczami na światowej arenie geopolitycznej. Biorąc pod uwagę wszystkie te korzyści, należy również zauważyć, że sukces programu w dużym stopniu z góry ustalił dominację Stanów Zjednoczonych w świecie zachodnim. Na przykład żywym tego przykładem była stała supremacja państwa w bloku orientacji wojskowo-politycznej, stworzonym kilka lat później. Ten blok był NATO.
</ p>