Ostra choroba popromienna

Ostra i chroniczna choroba popromienna ma swoiste mechanizmy rozwoju. To wyklucza przejście choroby z jednej formy do drugiej.

Ostra choroba popromienna objawia się jako zespoły,w zależności od dawki napromieniowania zewnętrznego, która determinuje wykrywanie różnych naruszeń. Rozwój objawów klinicznych zależy od rodzaju promieniowania o określonych cechach. To właśnie z nimi związane są różnice w szkodliwym wpływie na systemy i narządy.

Ostra choroba popromienna o typowym przebiegu podzielona jest na cztery stopnie nasilenia.

Stopień łagodny z reguły przebiega bez szczególnie wyraźnych objawów. W takich przypadkach należy mówić o urazie popromiennym.

Ciężki stopień jest śledzony przez długi czaspostępowanie (w ciągu jednego lub dwóch lat) przez procesy restauracyjne. W przypadkach, gdy utrzymują się trwałe zmiany, mówi się, że ostra choroba popromienna ma konsekwencje.

Czas pojawienia się pierwszej fazy ogólnej reakcjipierwotny charakter uszkodzenia popromiennego zależy od dawki i może być obliczony w minutach lub godzinach. Charakterystyczne objawy reakcji obejmują nudności, uczucie w ustach suchości lub goryczy, wymioty, szybkie zmęczenie, ból głowy, senność, osłabienie.

Istnieją również warunki podobne do wstrząsówtowarzyszy spadek ciśnienia krwi, utrata przytomności. Może wystąpić biegunka i gorączka. Takie objawy z reguły obserwuje się przy uszkodzeniach spowodowanych promieniowaniem w dawkach większych niż 10 Gy.

Choroba w pierwszej fazie z uszkodzeniem popromiennymwięcej niż 3 Gy towarzyszą pewne zmiany biochemiczne. Obejmują one obniżenie poziomów albuminy w surowicy, wzrost poziomu glukozy we krwi, któremu towarzyszy zmiana w krzywej cukrowej. W cięższych przypadkach obserwuje się umiarkowaną bilirubinię o przejściowym charakterze. To z kolei wskazuje na naruszenie w wątrobie procesów metabolicznych.

Drugi etap choroby charakteryzuje sięokres fałszywego klinicznego samopoczucia. Ta tak zwana faza utajona lub utajona jest obserwowana po zniknięciu pierwotnych objawów reakcji po trzech do czterech dni po uszkodzeniu popromiennym. Ta faza trwa od czternastu do trzydziestu dwóch dni. Okresowi temu towarzyszy poprawa samopoczucia pacjentów z pewną labilnością ciśnienia krwi i tętna. Z uszkodzeniem popromiennym w dawce większej niż 10 Gy, ostra choroba popromienna od pierwszej fazy przechodzi w trzecią fazę. Ukończeniu fazy utajonej towarzyszy gwałtowne pogorszenie stanu pacjentów, przypominające stan septyczny. Dla tego stanu charakterystyczne są objawy wzrastającej ogólnej słabości, gorączki, częstości akcji serca, obniżenia ciśnienia krwi. Występują wyraźne obrzęki i krwawiące dziąsła. Występują również zmiany błony śluzowej jamy ustnej i przewodu żołądkowo-jelitowego, które przejawiają się w licznych nekrotycznych owrzodzeniach.

Trzeciej fazie towarzyszy wyraźnyobjawy kliniczne. Jednocześnie czas początku i intensywności szeregu zespołów zależy od dawki promieniowania. Przedłużająca się trzecia faza trwa od siedmiu do dwudziestu dni.

Klęska układu krążenia podczas tej fazyjest dominujący. Wraz z nim obserwuje się zahamowanie odporności, rozwój autointlokacji i zakażeń, objawy krwotoczne. W tym przypadku choroba nie jest scharakteryzowana jako chroniczna choroba popromienna.

Czwarta faza jest fazą bezpośredniego odzyskiwania i zaczyna się od poprawy stanu i normalizacji temperatury.

Jeśli choroba była ciężka,jest długoterminowe przechowywanie pastosity kończyn i twarzy, barwienie kruche włosów suchych pozostałości. W miejscu wypadania włosów wzrost włosów wznawia się trzy lub cztery miesiące po uszkodzeniu popromiennym.